--> 1.Primeira etapa: Os computadores desta primeira etapa caracterízanse por empregar o tubo sen carga como elemento fundamental de circuíto. Son máquinas grandes pesadas e cunhas posibilidades moi limitadas nesta primeira xeración crer a primeira entrada chamada IBM o cal foi un produto comercialmente viable.
Segunda etapa:as maquinas empregaban circuítos transistoriados, o trasnsistor foi o que permitiu substituír o tubo da primeira xeración o cal producía moita calor, as maquinas desta xeración son mais rápidas e pequenas. usábanse para novas aplicacións.
Terceira etapa:as placas de circuíto impreso con múltiples compoñentes pasan a ser substituídas polos circuítos integrados, chamados chips. circuíto integrado con varios centenares de compoñentes integrados os cales ten o tamaño dunha moeda e así se deu un gran paso na redución de tamaños o cal tenia a facilidade de menos consumo de enerxía e menor expulsión de calor.
Cuarta etapa:Esta xeración caracterízase pola utilización de memorias electrónicas, en lugar das de núcleos de ferrita. Estas representan un gran avance en canto a velocidade e en especial en canto a redución de tamaño.
Quinta etapa: Caracterízase pola aparición dos microcomputadores e os computadores de uso persoal. Tamén chamados memoria USB que son microprocesadores con circuítos integrados estes son moi portables tendo así moito espazo dispoñible e é moi aforrador de enerxía e non se adoita quentar moito.
-->2
primeira etapa: A era de computar moderno comezou cun explosivo desenvolvemento antes e durante a Segunda Guerra Mundial, a medida que os circuítos electrónicos, os relés, os condensadores, e os tubos sen carga substituíron os equivalentes mecánicos e os cálculos dixitais substituíron os cálculos análogos. As máquinas como o Atanasoff?Berry Computer, Z3, Colossus, e o ENIAC foron construídas a man usando circuítos que contiñan relés ou válvulas (tubos sen carga), e a miúdo usaron cartóns perforados ou cintas perforadas para a entrada e como o medio de almacenamento principal (non volátil).
segunda etapa : Inicialmente, críase que serían producidos ou utilizados moi poucos computadores. Isto era debido en parte ao seu tamaño, ao custo, e á falta de previsión nos tipos de usos aos que podían ser aplicados os computadores.En 1951 inicia a primeira máquina de cálculo feita en serie e hai un gran desenvolvemento destas máquinas, debido á introdución de novas técnicas, de novas unidades e métodos de programación. En 1953 o número de máquinas de cálculo en todo o mundo elévase até preto de 100 unidades
terceira generacion : A explosión no uso de computadores comezou cos computadores da 'terceira xeración'. Estes dependían na invención independente de Jack St. Clair Kilby e Robert Noyce, o circuíto integrado (ou microchip), que conduciu máis adiante á invención do microprocesador, por Ted Hoff e Federico Faggin en Intel.Durante os anos 1960 había un considerable solapamiento entre as tecnoloxías da segunda e a terceira xeración. .O microprocesador conduciu ao desenvolvemento do microcomputador, computadores pequenos, de baixo custo, que podía ser posuído por individuos e pequenas empresas. Os primeiros microcomputadores apareceron nos anos 1970, e chegaron a ser ubicuos nos anos 1980 e máis aló. Steve Wozniak, cofundador de Apple Computer, é acreditado por desenvolver o primeiro computador caseiro comercializado masivamente.
Na cuarta etapa As microcomputadoras ou Computadoras Persoais (PC´s) tiveron a súa orixe coa creación dos microprocesadores. Un microprocesador é "unha computadora nun chip", ou sexa un circuíto integrado independente. As PC´s son computadoras para uso persoal e relativamente son baratas e actualmente atópanse nas oficinas, escolas e fogares.
quinta etapa : A quinta xeración de computadoras, tamén coñecida polas súas siglas en inglés, FGCS (de Fifth Generation Computer Systems) foi un proxecto ambicioso lanzado por Xapón a finais dos 70. O seu obxectivo era o desenvolvemento dunha clase de computadoras que utilizarían técnicas de intelixencia artificial ao nivel da linguaxe de máquina usando a linguaxe PROLOG[1] [2] [3] e serían capaces de resolver problemas complexos, como a tradución automática dunha lingua natural a outra (do xaponés ao inglés, por exemplo).O proxecto durou dez anos, pero non obtivo os resultados esperados: as computadoras actuais seguiron así, xa que hai moitos casos nos que, ou ben é imposible levar a cabo unha paralelización do mesmo, ou unha vez levado a cabo esta, non se aprecia mellora algunha, ou no peor dos casos, prodúcese unha perda de rendemento. Hai que ter claro que para realizar un programa paralelo debemos, para empezar, identificar dentro do mesmo partes que poidan ser executadas por separado en distintos procesadores. Ademais, é importante sinalar que un programa que se executa de maneira secuencial, debe recibir numerosas modificacións para que poida ser executado de maneira paralela, é dicir, primeiro sería interesante estudar si realmente o traballo que isto nos levará vese compensado coa mellora do rendemento da tarefa despois de paralelizarla.
